Nasıl bir insanım ve nasıl bir hayat istiyorum?
Ben günahlarımla, sevaplarımla, eksiklerimle, fazlalarımla her şeyimle olduğum gibi kabul ve sevgi görmek istiyorum.
Ben bu hayat amacımı gerçekleştirmek isterken karşıma ne çıkıyor? Özümle bağlantımı nerede kaybediyorum?
Ama dünya üzerinde toplumun koydugu bazı normlar, doğru, yanlış, iyi, kötü standartları var ve onların dışında bir şey yapmak genelde kabul görmüyor ve acımasızca cezalandırılabiliyor. Çocukluğumdan beri beklenenden farklı davranmanın bedellerini deneyimledim ( ailenin, yakın çevrenin verdiği cezalar: dışlanma, alay edilme, şiddet, sevgi ve ilgiden yoksun bırakma, görmezden gelinme, küskünlük, istenmeyen hamileliklerde bebeğin anne karnından itibaren hissettiği de dahil olmak üzere „sen benim istediğim gibi değilsin, o zaman sende bir yanlışlık var“ hissini veren tüm davranışlar, ebeveynlerin ,, … yaparsan seni sevmem/bırakır giderim, senin annen/baban olmam, sana küserim/üzülürüm“ gibi söylemleri) Olduğum halimle kabul görmedim ve içimde çok derin bir “bende bir yanlışlık var, suçluyum, hiçbir şeye hakkım yok” hissiyle yaşıyorum. Kendim olursam cezalandırılma ihtimalini düşündüğümde varoluşsal bir korkuya kapılıyorum, yeterki sevileyim kaygısıyla kendi içimden geldiği gibi değil sadece uygun olduğu gibi davranmaya çalışıyorum ve kendi özümle bağlantımı koparıyorum.
Özümle bağlantımı kaybedince neler yaşıyorum?
- Kendimi değersiz ve yetersiz hissediyorum
- Kendimi her şey için suçluyorum
- Hatayı sürekli kendimde arıyorum, başkalarının hataları için bile kendimi suçluyorum
- Bir olayda benim hata payımın sadece yüzde bir olduğunu bilsem bile kendimi o yüzde bir için yiyip bitiririm
- Her durumda kendimi suçlayacak bir şey mutlaka bulurum, daha iyi yapmam gerekirken yapmadığım bir şey mutlaka vardır ve benim odağım yapabildiklerim değil o yapamadıklarımdadır
- Hasta olup yatmayı kendime hak görmem, genelde hasta olduğum için de kendimi suçlarım
- Her şeyde vicdan azabı duyacak bir şey bulurum
- Hediye kabul etmekte çok zorlanırım
- İyi hissetmeye, mutlu olmayı kendime hak görmüyorum (mutlu olmayı hakedecek kadar kusursuz değilim)
- Eskiden yaşadığım ve kendimi asla affedemediğim şeyler var
- Biriyle haklı olduğum bir konuda bile yüzleşmekte zorlanırım
- Kendime bir güzellik yaptığımda hem kendime hem de başkalarına bunu hakettiğime dair açıklama yapma gereği duyuyorum
- İçten içe sevgiyi, ilgiyi, iyiliği haketmediğime inanıyorum
- Bazen sanki dünyada var olma hakkım yokmuş gibi hissediyorum
- Mutlaka daha iyi yapabilirdim dediğim bir ayrıntıya takıldığım için başarılarımın tadını çıkaramıyorum
Neyi değiştirmek istiyorum?
Ama ben artık sürekli kendimi suçlayıp, dünyanın en kötü, suçlu, haketmeyen insanıymış gibi içim içimi yiyerek yaşamak istemiyorum.
Neye direndiğim için acı çekiyorum? ( Neyi kabul etmeye, neyi bırakmaya, neyle yüzleşmeye direniyorum?)
Ben buyum ve bu evrende aynen olduğum gibi, bu şekilde var olmaya hakkım var. Benim sandığım ama aslında çoğunluğu başkalarına ait olan normlara yüzde yüz uygun davranmanın asla mümkün olmadığı ve bundan sonra da olmayacağı gerçeğine direnmeyi bırakıyorum.
Çam özü bana nerede yardımcı olur? Kendi özümle nasıl bağlantı kurabilirim?
En büyük cezayı kendimden uzaklaşıp, hiçbir şeyi kendime hak görmeyerek benim kendi kendime verdiğimi görüyorum. Özümde ve merkezimde kaldığım sürece kimseye kasti bir kötülük yapamayacağımı biliyorum. Odağımı dışarıdan verilen normlardan kendi iç değerlerime çeviriyorum ve içsel rehberliğimle tekrar bağlantı kuruyorum.
Kendi özümle bağlantıda olduğumda içimdeki hangi potansiyeli ortaya çıkarabilirim?
- Kendimi her şeyimle olduğum gibi kabul ediyorum, ben buyum ve tamım
- Suçluluk hissettiğimde altında yatanın kendi içsel değerlerime aykırı davranmanın üzüntüsü mü yoksa toplumun normlarına uymadığım için cezalandırılma korkusu mu olduğunu ayırt edebiliyorum. İçsel değerlerime aykırı bir şey yaptığımda, suçluluğun altında kendini saklayan üzüntüme izin veriyorum.
- Hata yapmaya izinliyim. Hatalarımdan öğrenmeyi, kendimi yargılamadan bir dahaki sefere neyi daha farklı yapabileceğimi değerlendirmeyi seçiyorum.
- Kendi değerimi biliyorum
- Kendimi de başkalarını da sevgiyle anlıyor ve affedebiliyorum
- Evrende var olma hakkıma önce kendim saygı gösteriyorum
- Mutluluğu, iyiyi, güzeli hakediyorum
- Başkalarına layık gördüğüm şeyleri (başarı, mutluluk, bolluk, bereket, sevgi, saygı ) kendime de layık görüyorum
