Nasıl bir insanım ve nasıl bir hayat istiyorum?
Ben kendimi başkalarının yerine koyabilen ve çok güçlü empati kurabilen bir insanım. Hem kendimi, hem de başkalarını dinlemek, anlamak, dert ortaklığı yaparak birliği, beraberliği hissederek yaşamak istiyorum.
Ben bu hayat amacımı gerçekleştirmek isterken karşıma ne çıkıyor? Özümle bağlantımı nerede kaybediyorum?
Fakat kendi duygu durumlarım yanında bir başkasınınkileri de çok derinden hissetmek bazen çok ağır gelebiliyor. Kendimi başkalarının duygularına, yaşadığı duruma, sorunlarına çok fazla kaptırıp kendiminmiş gibi içselleştirince kendi özümden uzaklaşıyorum.
Özümle bağlantımı kaybedince neler yaşıyorum?
- Yakınımdaki insanların hissettiklerini çok yoğun hissediyor (üzüntü, endişe, depresyon, huzursuzluk, umutsuzluk, kötümserlik), günlerce etkisinde kalıyorum
- Yakın çevremdekilerin hayatındaki sıkıntıları çok içselleştiriyorum ve kendiminmişçesine derinden yaşıyorum
- Yakınlarımdan birinin sorunu çözülene kadar benim sorunum oluyor
- Kendimi yakınlarımla çok fazla özdeşleştiriyorum
- Kendim için pek endişelenmem ama yakınlarım için çok endişeleniyorum, onlara bir şey olacak diye korkuyorum
- Çocuklar eve gelmeden kolay kolay uyuyamıyorum, yakınlarımdan biri yoldaysa ulaştıklarını öğrenmeden rahatlayamıyorum, birine ulaşamadığımda (örneğin aradığımda açmadığında) endişeleniyorum
- Elimde olsa çocuklarımın/ailemin dertlerinin hepsini onların yerine ben üstlenirim
- Yakınlarımın ufak bir hastalığında haddinden fazla endişeleniyorum, en kötü ihtimalleri düşünüyorum
Neyi değiştirmek istiyorum?
Ama artık hem başkalarının duygularının bu kadar yoğun hissetmekten hem de sürekli endişe içinde yaşamaktan yoruldum. Çok fazla empati gösterip ve başkalarının duygularına kendimi çok derin kaptırmak ve etkisinde kalmak istemiyorum.
Neye direndiğim için acı çekiyorum? ( Neyi kabul etmeye, neyi bırakmaya, neyle yüzleşmeye direniyorum?)
Yakınlarıma onların yaşadıklarını içselleştirip, aynı şeyi kendim de yaşayarak yardım edemeyeceğim gerçeğine direnmeyi bırakıyorum. Ancak ve ancak kendi merkezimde kalırsam (kendimden güç alarak) en büyük desteği verebileceğimi kabul ediyorum. Suyun akıntısına kapılıp sürüklenen birini gördüğümde eğer ben de kendimi suya atarsam birlikte sürükleniriz ama bu ikimizin de işine yaramaz. Ancak kenarda durup güçlü bir dal uzatabilirsem ona gerçek desteği verebilirim.
Kızıl kestanenin çiçek özü bana nerede yardımcı olur? Kendi özümle nasıl bağlantı kurabilirim?
Kızıl kestanenin çiçek özü kendimle diğerleri arasına sınır koyabilmeme yardımcı oluyor. Kendi korkularımı onlara yansıttığımın ve zaman zaman onların hayatlarını da kısıtladığımın farkındayım. Odağımı tekrar kendi içime çevirmeyi ve kendi özümle bağlantı kurmayı seçiyorum.
Kendi özümle bağlantıda olduğumda içimdeki hangi potansiyeli ortaya çıkarabilirim?
- Kendimi rahatlıkla başkalarının yerine koyup, empati yapabiliyorum
- İnsanlar bana rahatlıkla açılabiliyor, kendilerini anlaşılmış hissediyorlar
- Yakınlarımla çok güçlü bir bağlantı kurabiliyorum
- Kendi kişisel sınırlarımı biliyorum, handi duygunun bana hangisinin empati kurduğum insana ait olduğunun farkındayım. Kendimi kaptırmadan benim olmayanlarla bağlantımı kesip, merkezimde kalıyorum
- Odağım çok fazla başkalarına kaydığında (diğerleriyle ilgili korku, endişe arttığında), içime dönmem ve kendimle ilgili yüzleşmem gereken bir şey olup olmadığına bakıyorum
- Diğerlerinin özgürlüğüne saygılıyım, kendi endişelerimle kimsenin hayatını sınırlamıyorum
